Από που είσαι;

από την Ανατολή.

Πώς σε λένε;

Άνοιξη.

Τι φοράς;

το Φως.

Τι κρατάς;

λουλούδια.

Τι αγαπάς;

τη Φύση

Και πού πας;

στην Δύση.

Δόξα σοι...

Κύλησα εχθές

σε μια χαραμάδα

στο πάτωμα.

Εκεί που κάποτε

χάθηκε ο σταυρός σου.

Κι όπως μες το σκοτάδι

σερνόμουνα

έψαχνα

σαν θαύμα υψώθηκε

εμπρός μου

Άγιος,

Χρυσός,

Ιερός.

Σύμβολο,

Μαρτύριο,

Νίκη.

Θυμήθηκα

ταράχτηκα

Εσένα εσχημάτισα.

Πίστεψα πάλι

σε Μία Αγάπη.

Την πιο Μεγάλη.

Νυχτερινό

Σκάλωσε απόψε το φεγγάρι

σε μια κόχη στα μαλλιά σου

κι όλα τ' αστέρια της νυχτιάς

κρύφτηκαν στην ματιά σου,

μόνο τα σύννεφα τρέχουν

ακόμα στον ουρανό

να κάνουν το σκοτάδι πιο υγρό.

Έσταξε απόψε η νύχτα μέσα μου

κι ο έρωτας μύρο πάνω στο δέρμα σου.

Το νυχτοπούλι ρώτησα αν μ' ονειρεύτηκες

ή μόνος σου στο όνειρο πορεύτηκες.

'ενα λουλούδι μόνο,
εκεί στην άκρη της αυλής μου φώναξε
πως την αυγή θα' ρθεις
και τα σεντόνια κύμματα γέμισαν
και μ' έπνιξαν
στ' όνειρο της αγάπης σου
με γέννησαν.

Είναι σαν να μπαίνει η άνοιξη

Ο Αττικός ουρανός γαλανός. Η θάλασσα ολόγυρα να πλέκει δαντελωτά ακρογιάλια. Κι ένας ήλιος χαρούμενος, ελληνικός, να στραφταλίζει στολίζοντας με φως τους ορίζοντες. Τα πουλιά φλύαρα φλερτάρουν πότε με τα σύννεφα και πότε με τα κύματα. Ουρανός και θάλασσα μπλε. μπερδεύονται. Είναι η Περσεφόνη που χαρούμενη τρέχει να συναντήσει τη

Δήμητρα και στο πέρασμα της στολίζει. Το χορτάρι ανθίζει και τα αγριολούλουδα χρωματίζουν τον καμβά της εξοχής.

Η άνοιξη στην χώρα που γεννήθηκα είναι πιο όμορφη από αλλού γιατί είναι

στο σπίτι της και στο μπουντουάρ της έχει όλα τα στολίδια της. Από εδώ ξεκινά για να αναγγενήσει όλη τη γη. Καλώς ήρθες! Καλημέρα.