μαγεμένο δάσος

Στο μαγεμένο δάσος θα κρυφτώ,

εκεί που ο ήλιος σπάνια συχνάζει,

κι αν είμαι τυχερή

θα ξεχαστώ,

αφού εσένα πια,

καθόλου δεν σε νοιάζει.

Να ξέρεις,

δεν πειράζει!

Θα κάνω φίλους ξωτικά

και λυγερές νεράιδες,

κι απ' όσα έχω μυστικά

τα πιο ωραία, τα πιο σωστά,

θα τα πετάξω

στις πιο βαθιές χαράδρες.

Θ' αφήσω κάτω τα μαλιά,

κι αφού ξεχάσω τα παλιά,

θα προσπεράσω.

Στο μαγεμένο δάσος

αν βρεθείς,

μη μπείς να ξαποστάσεις,

γιατί έχω φίλους ξωτικά

και την ψυχή θα χάσεις.

Ένιωθα τη Ζωή

να κυλά,

ανάμεσα στα δάχτυλα,

μπροστά από τα μάτια,

στις στάλες της βροχής,

στην αγωνία του Έρωτα.

Άκουγα τη Ζωή

να τραγουδά,

πότε χαρούμενη,

πότε θλιμμένη,

στους κτύπους της καρδιάς,

στα γέλια των παιδιών,

στις φωνές των πουλιών,

σε στίχους ποιητών,

στα κύματα,

που στην στεριά πεθαίναν.

Έβλεπα την Ζωή

να περπατά,

αγέρωχη, απέθαντη, απέραντη,

πότε γοργά,

πότε αργά,

στις ακτές, στα δάση,

στις κορφές, στα υπόγεια.

Πότε καλοντυμένη,

πότε ρακένδυτη,

όμορφη πάντα.

Την είδα να τρέχει

στην μεγάλη λεωφόρο.

Να κοντοστέκεται

στην γωνιά του δρόμου,

στην Παλιά Αγορά.

Ονειρεύτηκα τη Ζωή μου!

Ονειρεύτηκα

πως θα ζούσα,

αύριο,

μαζί,

εδώ.

Μετά έφτασα.

Δεν ξέρω που ή πότε.

Μόνο ξέρω

πως τώρα η Ζωή μου

ΜΕ ΚΡΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ.