Πάντα το ίδιο σκουριασμένο μαχαίρι,
πάντα στην ίδια πληγή στριφογυρίζει,
μα ποτέ δεν καταφέρνει την Αγάπη ν΄αφανίσει.
Ο Θύτης ποτέ δεν ικανοποιείται,
ούτε μετανιώνει...
Το Θύμα ποτέ δεν σκοτώνεται,
ούτε γλιτώνει...
Και οι δυο τους πάντα εκεί...
πιστοί στην σκηνή του φονικού
που την ζωή τους στοίχειωσε.
Μια στιγμή
που γλίστρησε στον χρόνο
και χάθηκε σε μια χαραμάδα.
Κι ο χρόνος, πάντα βιαστικός,
τρέχει...
Κι η σκηνή διαρκώς
επαναλαμβάνεται...
Δίχως κορύφωση...
Δίχως κάθαρση...
Δίχως Τέλος...
Πότε & πάντα
μαζί κι αντίθετα
ποτέ & Πάντα
πονάω...
Στο ίδιο σημείο πάντα...
Με τον ίδιο τρόπο.
Πάντα...
Δεν είναι πως συμφιλιώθηκα
με της ζωής μου τα φαντάσματα,
Είναι που η ψυχή μου περιπλανιέται
καιρό τώρα, σε χαλάσματα.
Δεν είναι πως πια το σκοτάδι
δεν φοβάμαι,
Είναι που τώρα ποτέ τις νύχτες
δεν κοιμάμαι.
Δεν είναι που σε ξεχνάω...
είναι που δεν θυμάμαι πια
γιατί Σ' αγαπάω...
