δεν μπορώ όμως...

αν μπορούσα,

φτερά θα έβγαζα

και θα πετούσα,

κανέναν και τίποτα

δεν θ' αγαπούσα,

μόνο τον άνεμο

θα κυνηγούσα.

Αν μπορούσα,

της θάλασσας που αγαπώ,

κύμα θα ήμουν,

να χορεύω,

να ταξιδεύω,

να αγριεύω,

και να πεθαίνω

φτάνοντας στην ακτή σου.

Αν μπορούσα,

σαν φιλί θα σκάλωνα

στις άκρες των χειλιών σου,

μέσα από την ζέστη των φιλιών σου,

αιώνια να ζευγαρώνω

με την πνοή σου.

Δεν μπορώ όμως...

φτερά δεν έχω...

κύμα δεν είμαι...

Όμως μπορώ,

να πετώ,

όταν αγκαλιά σε κρατώ,

να πεθαίνω,

όταν τα χείλη σου φιλώ,

κι όσο στα μάτια σε κοιτώ,

μπορώ αιώνια να σ΄αγαπώ.

εμμονή

μου φάνηκε πως χθες σε είδα

πίσω από ένα σύννεφο,

να με κρυφοκοιτάς.

Ύστερα σαν στάλα βροχής

ήρθες και έγειρες στα μαλλιά μου.

"να μη χαθείς" ψιθύρισα

και στέγνωσες,

δάκρυ έγινες & έτρεξες στα μάγουλά μου.

Μου φάνηκε πως σε ένιωσα χθες,

καθώς κοιτούσα τον ήλιο,

να χαιδεύεις το πρόσωπό μου.

'Επειτα σκαρφαλωμένος

σε μια ηλιαχτίδα

άγγιξες το μέτωπό μου.

"με καις", είπα

και θάμπωσες,

χάδι έγινες

και χάθηκες στο όνειρό μου.

Ξέρω πως με αναζητούσες χθές,

σε μια δική σου αγκαλιά μέσα.

Είπες "πάντα φιλί γινόσουν"

και μεθυσμένος "σ΄αγαπώ"

φώναξες.

Τρόμαξα μα σου χαμογέλασα

και φεύγοντας

πόνος έγινα και θύμηση πικρή,

που στοιχειώνει

την καινούργια σου ζωή.