στοιχειό

Πάντα το ίδιο σκουριασμένο μαχαίρι,

πάντα στην ίδια πληγή στριφογυρίζει,

μα ποτέ δεν καταφέρνει την Αγάπη ν΄αφανίσει.

Ο Θύτης ποτέ δεν ικανοποιείται,

ούτε μετανιώνει...

Το Θύμα ποτέ δεν σκοτώνεται,

ούτε γλιτώνει...

Και οι δυο τους πάντα εκεί...

πιστοί στην σκηνή του φονικού

που την ζωή τους στοίχειωσε.

Μια στιγμή

που γλίστρησε στον χρόνο

και χάθηκε σε μια χαραμάδα.

Κι ο χρόνος, πάντα βιαστικός,

τρέχει...

Κι η σκηνή διαρκώς

επαναλαμβάνεται...

Δίχως κορύφωση...

Δίχως κάθαρση...

Δίχως Τέλος...

Πότε & πάντα

μαζί κι αντίθετα

ποτέ & Πάντα

πονάω...

Στο ίδιο σημείο πάντα...

Με τον ίδιο τρόπο.

Πάντα...

Δεν είναι πως συμφιλιώθηκα

με της ζωής μου τα φαντάσματα,

Είναι που η ψυχή μου περιπλανιέται

καιρό τώρα, σε χαλάσματα.

Δεν είναι πως πια το σκοτάδι

δεν φοβάμαι,

Είναι που τώρα ποτέ τις νύχτες

δεν κοιμάμαι.

Δεν είναι που σε ξεχνάω...

είναι που δεν θυμάμαι πια

γιατί Σ' αγαπάω...

Από που είσαι;

από την Ανατολή.

Πώς σε λένε;

Άνοιξη.

Τι φοράς;

το Φως.

Τι κρατάς;

λουλούδια.

Τι αγαπάς;

τη Φύση

Και πού πας;

στην Δύση.

Δόξα σοι...

Κύλησα εχθές

σε μια χαραμάδα

στο πάτωμα.

Εκεί που κάποτε

χάθηκε ο σταυρός σου.

Κι όπως μες το σκοτάδι

σερνόμουνα

έψαχνα

σαν θαύμα υψώθηκε

εμπρός μου

Άγιος,

Χρυσός,

Ιερός.

Σύμβολο,

Μαρτύριο,

Νίκη.

Θυμήθηκα

ταράχτηκα

Εσένα εσχημάτισα.

Πίστεψα πάλι

σε Μία Αγάπη.

Την πιο Μεγάλη.

Νυχτερινό

Σκάλωσε απόψε το φεγγάρι

σε μια κόχη στα μαλλιά σου

κι όλα τ' αστέρια της νυχτιάς

κρύφτηκαν στην ματιά σου,

μόνο τα σύννεφα τρέχουν

ακόμα στον ουρανό

να κάνουν το σκοτάδι πιο υγρό.

Έσταξε απόψε η νύχτα μέσα μου

κι ο έρωτας μύρο πάνω στο δέρμα σου.

Το νυχτοπούλι ρώτησα αν μ' ονειρεύτηκες

ή μόνος σου στο όνειρο πορεύτηκες.

'ενα λουλούδι μόνο,
εκεί στην άκρη της αυλής μου φώναξε
πως την αυγή θα' ρθεις
και τα σεντόνια κύμματα γέμισαν
και μ' έπνιξαν
στ' όνειρο της αγάπης σου
με γέννησαν.

Είναι σαν να μπαίνει η άνοιξη

Ο Αττικός ουρανός γαλανός. Η θάλασσα ολόγυρα να πλέκει δαντελωτά ακρογιάλια. Κι ένας ήλιος χαρούμενος, ελληνικός, να στραφταλίζει στολίζοντας με φως τους ορίζοντες. Τα πουλιά φλύαρα φλερτάρουν πότε με τα σύννεφα και πότε με τα κύματα. Ουρανός και θάλασσα μπλε. μπερδεύονται. Είναι η Περσεφόνη που χαρούμενη τρέχει να συναντήσει τη

Δήμητρα και στο πέρασμα της στολίζει. Το χορτάρι ανθίζει και τα αγριολούλουδα χρωματίζουν τον καμβά της εξοχής.

Η άνοιξη στην χώρα που γεννήθηκα είναι πιο όμορφη από αλλού γιατί είναι

στο σπίτι της και στο μπουντουάρ της έχει όλα τα στολίδια της. Από εδώ ξεκινά για να αναγγενήσει όλη τη γη. Καλώς ήρθες! Καλημέρα.

καλό μήνα!

είπα? δεν είπα. Πάει κι αυτός ! Ο μήνας δηλαδή. Ο προηγούμενος.

Εννοείται! 1ος της νέας χρονιάς.

Εν έτι 2008. 8ος της 3ης χιλιετίας μ.Χ . 8ος και του 21ου αιώνα.

Πολλά νούμερα μαζεύτηκαν. Νούμερα γενικώς!

Νούμερο. Μπορεί να είναι πολύ συγκεκριμένο, 16566998128 π.χ. και ταυτόχρονα πολύ αφηρημένο. Ωραίο το Νο 16566998128 είναι το Νο 16566998128, αλλά τι είναι το Νο 16566998128?

"Όλα είναι μαθηματικά" λέγανε οι καθηγητές μου στο λύκειο. Νούμερα δηλαδή και πράξεις Νούμερων!! Δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά. Γι' αυτό και του Κλασσικού αργότερα.

"Στα σύννεφα αδελφές μου, στα σύννεφα. Εκεί δεν έχει νούμερα και πράξεις αυτών. Μόνο θεωρίες αναπόδεικτες, ιδέες, όχι απαραίτητα εφαρμόσιμες, και όνειρα, ελεύθερα έτσι & αλλιώς."

Χανόμασταν με NERUDA, ΛΟΥΝΤΕΜΗ, ΚΑΒΑΦΗ, ΚΑΒΒΑΔΙΑ, ΛΟΡΚΑ. Στα σύννεφα με ιδέες. Κι αν σε κάποιον δεν άρεσαν τα συγκεκριμένα σύννεφα, άλλαζε γειτονιά. Τσουπ ! και σ' άλλο συννεφάκι. Χωρίς Νούμερα πάντως. Νούμερα είμαστε όλοι από μόνοι μας έτσι κι αλλιώς . άσχετο!

Μια θεωρία όμως μου βγήκε πολύ ρουφιάνα! Αυτή που λέει πώς ότι φοβάσαι το λούζεσαι? Αυτή ακριβώς. Με έριξε, πριν κάμποσες δεκαετίες σε κάποιο λογιστήριο

και πάνε τα συννεφάκια μου. Ας όψετε η άπονη μοίρα μου που μου έγραψε πως πρέπει να δουλεύω με τα νούμερα για να ζώ! Κατάντησα κι εγώ πρακτικότερη των πρακτικοτέρων, και βουρ στο μαγκανοπήγαδο. Κι αυτά τα Νούμερα που λες και θυμόντουσαν πόσο τ΄απεχθανόμουν κάποτε, να μου αποδεικνύουν καθημερινώς την σπουδαιότητα που έχουν εκτός σύννεφων και την αναγκαιότητά τους.

Φευ !!

Άλλαξε ο τρόπος που σκέφτομαι! Μήπως άλλαξα κι εγώ?

δεν μπορώ όμως...

αν μπορούσα,

φτερά θα έβγαζα

και θα πετούσα,

κανέναν και τίποτα

δεν θ' αγαπούσα,

μόνο τον άνεμο

θα κυνηγούσα.

Αν μπορούσα,

της θάλασσας που αγαπώ,

κύμα θα ήμουν,

να χορεύω,

να ταξιδεύω,

να αγριεύω,

και να πεθαίνω

φτάνοντας στην ακτή σου.

Αν μπορούσα,

σαν φιλί θα σκάλωνα

στις άκρες των χειλιών σου,

μέσα από την ζέστη των φιλιών σου,

αιώνια να ζευγαρώνω

με την πνοή σου.

Δεν μπορώ όμως...

φτερά δεν έχω...

κύμα δεν είμαι...

Όμως μπορώ,

να πετώ,

όταν αγκαλιά σε κρατώ,

να πεθαίνω,

όταν τα χείλη σου φιλώ,

κι όσο στα μάτια σε κοιτώ,

μπορώ αιώνια να σ΄αγαπώ.

εμμονή

μου φάνηκε πως χθες σε είδα

πίσω από ένα σύννεφο,

να με κρυφοκοιτάς.

Ύστερα σαν στάλα βροχής

ήρθες και έγειρες στα μαλλιά μου.

"να μη χαθείς" ψιθύρισα

και στέγνωσες,

δάκρυ έγινες & έτρεξες στα μάγουλά μου.

Μου φάνηκε πως σε ένιωσα χθες,

καθώς κοιτούσα τον ήλιο,

να χαιδεύεις το πρόσωπό μου.

'Επειτα σκαρφαλωμένος

σε μια ηλιαχτίδα

άγγιξες το μέτωπό μου.

"με καις", είπα

και θάμπωσες,

χάδι έγινες

και χάθηκες στο όνειρό μου.

Ξέρω πως με αναζητούσες χθές,

σε μια δική σου αγκαλιά μέσα.

Είπες "πάντα φιλί γινόσουν"

και μεθυσμένος "σ΄αγαπώ"

φώναξες.

Τρόμαξα μα σου χαμογέλασα

και φεύγοντας

πόνος έγινα και θύμηση πικρή,

που στοιχειώνει

την καινούργια σου ζωή.

μαγεμένο δάσος

Στο μαγεμένο δάσος θα κρυφτώ,

εκεί που ο ήλιος σπάνια συχνάζει,

κι αν είμαι τυχερή

θα ξεχαστώ,

αφού εσένα πια,

καθόλου δεν σε νοιάζει.

Να ξέρεις,

δεν πειράζει!

Θα κάνω φίλους ξωτικά

και λυγερές νεράιδες,

κι απ' όσα έχω μυστικά

τα πιο ωραία, τα πιο σωστά,

θα τα πετάξω

στις πιο βαθιές χαράδρες.

Θ' αφήσω κάτω τα μαλιά,

κι αφού ξεχάσω τα παλιά,

θα προσπεράσω.

Στο μαγεμένο δάσος

αν βρεθείς,

μη μπείς να ξαποστάσεις,

γιατί έχω φίλους ξωτικά

και την ψυχή θα χάσεις.

Ένιωθα τη Ζωή

να κυλά,

ανάμεσα στα δάχτυλα,

μπροστά από τα μάτια,

στις στάλες της βροχής,

στην αγωνία του Έρωτα.

Άκουγα τη Ζωή

να τραγουδά,

πότε χαρούμενη,

πότε θλιμμένη,

στους κτύπους της καρδιάς,

στα γέλια των παιδιών,

στις φωνές των πουλιών,

σε στίχους ποιητών,

στα κύματα,

που στην στεριά πεθαίναν.

Έβλεπα την Ζωή

να περπατά,

αγέρωχη, απέθαντη, απέραντη,

πότε γοργά,

πότε αργά,

στις ακτές, στα δάση,

στις κορφές, στα υπόγεια.

Πότε καλοντυμένη,

πότε ρακένδυτη,

όμορφη πάντα.

Την είδα να τρέχει

στην μεγάλη λεωφόρο.

Να κοντοστέκεται

στην γωνιά του δρόμου,

στην Παλιά Αγορά.

Ονειρεύτηκα τη Ζωή μου!

Ονειρεύτηκα

πως θα ζούσα,

αύριο,

μαζί,

εδώ.

Μετά έφτασα.

Δεν ξέρω που ή πότε.

Μόνο ξέρω

πως τώρα η Ζωή μου

ΜΕ ΚΡΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ.

Περπατούσα απλώς. Στην άκρη της θάλασσας, πάνω στην υγρή άμμο, με τα πόδια γυμνά.(θυμήσου λίγο την αίσθηση.) Κοιτούσα πίσω μόνο για δώ τα ίχνη μου να σβήνονται από τα κύματα. Ταξίδευα κοιτώντας τον ορίζοντα. Εκείνη την λεπτή γραμμή που χωρίζει το "εδώ" από το "εκεί", το "τώρα" από το "μετά", το "βλέπω" από το "ονειρεύομαι", το "θέλω" από το "επιθυμώ".

Οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν τα αιθέρια σύννεφα και με χαϊδολογούσαν. Είχε ζέστη μα δεν ήταν καλοκαίρι. Οι γλάροι πετούσαν φωνάζοντας, με εκείνον το περίεργο ήχο που κάνουν. Άκουγα το νερό που με προσκαλούσε στην αγκαλιά του και ήμουν έτοιμη να αφεθώ.

Να κολυμπήσω μέχρι τον μοναχικό βράχο που έστεκε ακλόνητος.

Και τότε το είδα. Ένα μικρό καραβάκι, με τα πανιά ανοιχτά, να πλέει πρίμα, ακριβώς πάνω στην γραμμή του δικού μου ορίζοντα. ..

συνεχίζεται..

ας ήμουν

Αν δεν ήμουν ένα κύμα βουβό σε έναν ωκεανό,






ας ήμουν τουλάχιστον ένα κοχύλι στο βυθό,






να με ταξιδεύουν τα κύματα.






Αν δεν ήμουν ένα άσπρο σύννεφο σε γαλάζιο ουρανό,






ας ήμουν τουλάχιστον ένας γλάρος,






που το κυνηγούν τα σύννεφα






κι αυτός φιλά τα κύματα.






Αν δεν ήμουν ένα αγριολούλουδο που φύτρωσε






ανάμεσα σε δύο τσιμεντένια σκαλοπάτια,






ας ήμουν το τρυαντάφυλλο στην γλάστρα






του παράθυριού σου που σε καλημερίζει.





Αν δεν ήμουν η Άνοιξη στην ζωή σου,





ας ήμουν το χελιδόνι που θα στην αναγγείλει.



Αν δεν είμαι αυτή που αγάπησες,






ας είμαι τουλάχιστον αυτή που ονειρεύτηκες.