δεν μπορώ όμως...

αν μπορούσα,

φτερά θα έβγαζα

και θα πετούσα,

κανέναν και τίποτα

δεν θ' αγαπούσα,

μόνο τον άνεμο

θα κυνηγούσα.

Αν μπορούσα,

της θάλασσας που αγαπώ,

κύμα θα ήμουν,

να χορεύω,

να ταξιδεύω,

να αγριεύω,

και να πεθαίνω

φτάνοντας στην ακτή σου.

Αν μπορούσα,

σαν φιλί θα σκάλωνα

στις άκρες των χειλιών σου,

μέσα από την ζέστη των φιλιών σου,

αιώνια να ζευγαρώνω

με την πνοή σου.

Δεν μπορώ όμως...

φτερά δεν έχω...

κύμα δεν είμαι...

Όμως μπορώ,

να πετώ,

όταν αγκαλιά σε κρατώ,

να πεθαίνω,

όταν τα χείλη σου φιλώ,

κι όσο στα μάτια σε κοιτώ,

μπορώ αιώνια να σ΄αγαπώ.

εμμονή

μου φάνηκε πως χθες σε είδα

πίσω από ένα σύννεφο,

να με κρυφοκοιτάς.

Ύστερα σαν στάλα βροχής

ήρθες και έγειρες στα μαλλιά μου.

"να μη χαθείς" ψιθύρισα

και στέγνωσες,

δάκρυ έγινες & έτρεξες στα μάγουλά μου.

Μου φάνηκε πως σε ένιωσα χθες,

καθώς κοιτούσα τον ήλιο,

να χαιδεύεις το πρόσωπό μου.

'Επειτα σκαρφαλωμένος

σε μια ηλιαχτίδα

άγγιξες το μέτωπό μου.

"με καις", είπα

και θάμπωσες,

χάδι έγινες

και χάθηκες στο όνειρό μου.

Ξέρω πως με αναζητούσες χθές,

σε μια δική σου αγκαλιά μέσα.

Είπες "πάντα φιλί γινόσουν"

και μεθυσμένος "σ΄αγαπώ"

φώναξες.

Τρόμαξα μα σου χαμογέλασα

και φεύγοντας

πόνος έγινα και θύμηση πικρή,

που στοιχειώνει

την καινούργια σου ζωή.

μαγεμένο δάσος

Στο μαγεμένο δάσος θα κρυφτώ,

εκεί που ο ήλιος σπάνια συχνάζει,

κι αν είμαι τυχερή

θα ξεχαστώ,

αφού εσένα πια,

καθόλου δεν σε νοιάζει.

Να ξέρεις,

δεν πειράζει!

Θα κάνω φίλους ξωτικά

και λυγερές νεράιδες,

κι απ' όσα έχω μυστικά

τα πιο ωραία, τα πιο σωστά,

θα τα πετάξω

στις πιο βαθιές χαράδρες.

Θ' αφήσω κάτω τα μαλιά,

κι αφού ξεχάσω τα παλιά,

θα προσπεράσω.

Στο μαγεμένο δάσος

αν βρεθείς,

μη μπείς να ξαποστάσεις,

γιατί έχω φίλους ξωτικά

και την ψυχή θα χάσεις.

Ένιωθα τη Ζωή

να κυλά,

ανάμεσα στα δάχτυλα,

μπροστά από τα μάτια,

στις στάλες της βροχής,

στην αγωνία του Έρωτα.

Άκουγα τη Ζωή

να τραγουδά,

πότε χαρούμενη,

πότε θλιμμένη,

στους κτύπους της καρδιάς,

στα γέλια των παιδιών,

στις φωνές των πουλιών,

σε στίχους ποιητών,

στα κύματα,

που στην στεριά πεθαίναν.

Έβλεπα την Ζωή

να περπατά,

αγέρωχη, απέθαντη, απέραντη,

πότε γοργά,

πότε αργά,

στις ακτές, στα δάση,

στις κορφές, στα υπόγεια.

Πότε καλοντυμένη,

πότε ρακένδυτη,

όμορφη πάντα.

Την είδα να τρέχει

στην μεγάλη λεωφόρο.

Να κοντοστέκεται

στην γωνιά του δρόμου,

στην Παλιά Αγορά.

Ονειρεύτηκα τη Ζωή μου!

Ονειρεύτηκα

πως θα ζούσα,

αύριο,

μαζί,

εδώ.

Μετά έφτασα.

Δεν ξέρω που ή πότε.

Μόνο ξέρω

πως τώρα η Ζωή μου

ΜΕ ΚΡΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ.

Περπατούσα απλώς. Στην άκρη της θάλασσας, πάνω στην υγρή άμμο, με τα πόδια γυμνά.(θυμήσου λίγο την αίσθηση.) Κοιτούσα πίσω μόνο για δώ τα ίχνη μου να σβήνονται από τα κύματα. Ταξίδευα κοιτώντας τον ορίζοντα. Εκείνη την λεπτή γραμμή που χωρίζει το "εδώ" από το "εκεί", το "τώρα" από το "μετά", το "βλέπω" από το "ονειρεύομαι", το "θέλω" από το "επιθυμώ".

Οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν τα αιθέρια σύννεφα και με χαϊδολογούσαν. Είχε ζέστη μα δεν ήταν καλοκαίρι. Οι γλάροι πετούσαν φωνάζοντας, με εκείνον το περίεργο ήχο που κάνουν. Άκουγα το νερό που με προσκαλούσε στην αγκαλιά του και ήμουν έτοιμη να αφεθώ.

Να κολυμπήσω μέχρι τον μοναχικό βράχο που έστεκε ακλόνητος.

Και τότε το είδα. Ένα μικρό καραβάκι, με τα πανιά ανοιχτά, να πλέει πρίμα, ακριβώς πάνω στην γραμμή του δικού μου ορίζοντα. ..

συνεχίζεται..

ας ήμουν

Αν δεν ήμουν ένα κύμα βουβό σε έναν ωκεανό,






ας ήμουν τουλάχιστον ένα κοχύλι στο βυθό,






να με ταξιδεύουν τα κύματα.






Αν δεν ήμουν ένα άσπρο σύννεφο σε γαλάζιο ουρανό,






ας ήμουν τουλάχιστον ένας γλάρος,






που το κυνηγούν τα σύννεφα






κι αυτός φιλά τα κύματα.






Αν δεν ήμουν ένα αγριολούλουδο που φύτρωσε






ανάμεσα σε δύο τσιμεντένια σκαλοπάτια,






ας ήμουν το τρυαντάφυλλο στην γλάστρα






του παράθυριού σου που σε καλημερίζει.





Αν δεν ήμουν η Άνοιξη στην ζωή σου,





ας ήμουν το χελιδόνι που θα στην αναγγείλει.



Αν δεν είμαι αυτή που αγάπησες,






ας είμαι τουλάχιστον αυτή που ονειρεύτηκες.